Różne postacie anozognozji
Anozognozja to jeden z możliwych problemów neurologicznych. Określa się ją również mianem zespołu zaniedbywania stronnego. Po raz pierwszy zaburzenie to zostało opisane w roku 1914 przez profesora Babińskiego. Badania nad tym zaburzeniem prowadził także Łuria. Zaburzenie to w dużym skrócie polega na zachowywaniu się przez osobę tak jakby istniała tylko jedna część świata. Zawsze „istnieje” dla takiej osoby ta strona świata, która znajduje się po stronie przeciwległej do zaburzenia. Wskazuje się na kilka postaci anozognozji. Wymienia się więc agnozję połowy przestrzeni, nieuwagę połowiczą, nieuwagę sensoryczną oraz akinezję. Agnozja połowy przestrzeni to nic innego jak zaniedbywanie tych elementów, które znajdują się po stronie przeciwległej do uszkodzenia. Najlepiej widać to przy próbach graficznych takich jak dzielenie odcinka na dwie części. Osoba dotknięta tym zaburzeniem nigdy nie podzieli odcinka na równe połowy. Nieuwaga połowicza to nic innego jak ignorowanie bodźców, które pojawiają się po jednej stronie ciała. W tym przypadku kiedy jednak wyraźnie skierujemy uwagę osoby na dany bodziec to bez trudu go ona dostrzeże. Nieuwaga sensoryczna jest już zaburzeniem dużo bardziej skomplikowanym. Osoba nie dostrzega bodźca, kiedy bardzo podobny bodziec działa na taką samą część ciała znajdują się jednak po stronie przeciwnej. Zjawisko to zachodzi także wtedy, kiedy dwa bodźce działają w tym samym czasie. Muszą one jednak być eksponowane w obu polach widzenia danej osoby.
Dodaj komentarz